Soep is altijd goed bij griep

Het begint met het smeren van een boterham, het dicht doen van een overhemdknoopje. Het opgeven van de jas. Helpen bij het versturen van een email of een Whatsapp berichtje. Het sluipt er in. Zeker op het gebied van Social Media is het ineens confronterend.  Je ouders hebben hulpvragen. Al doen ze het natuurlijk liever zelf. En dat snap ik heel goed. Maar soms is het jammer dat ze alles zo graag zelf doen. Dan kom je er laat achter dat er iets aan de hand is. Een van de twee ligt op bed met griep. Of een van de twee slaapt slecht, eet heel weinig of is al uren met de computer bezig. En dat zijn van die dingen die ook meteen  te zien zijn. Ik zie meteen aan mijn ouders hoe het met ze gaat en of ze genoeg hebben gegeten, geslapen of anderszins. En het gekke is; je weet dat het gebeuren gaat alleen ben je er niet op voorbereid. En je voelt je even onthand. Stuurloos. Eigenlijk wil je nog helemaal niet voor je ouders zorgen. Je wil nog even vasthouden aan kind te kunnen zijn. Aan de normale gang van zaken. Dat als je komt lunchen ze al klaar zitten met de tafel gezellig gedekt. Dat ze zelf even aanwippen voor een kop koffie. Of meegaan naar een voorstelling. In de agenda van mijn ouders staan zulk soort zaken er nog wel in. Waar welke voorstelling is en hoe laat die dan begint. Maar je weet nu al dat ze er steeds minder toe komen. Al doen ze altijd nog veel en gaan ze graag op pad. Vandaag maakt ik ik voor hen een soepje. Altijd goed als je griep hebt. Smoor een ui in wat olijfolie en snij ondertussen wat champignons in stukjes. Laat even aanbakken en daarna op een zacht vuurtje smoren. Voeg er een bouillonblokje bij en wat verse laurier. Die groeit bij mijn ouders in de achtertuin. Lekker een paar uurtjes op een klein vuurtje laten pruttelen. Het smaakte de zieke goed.