Toe aan comfortfood

Winterdagen met veel regen, zoals de laatste tijd nogal het geval is, zijn niet zo mijn ding. En kale bomen, lege klei akkers die gelijkmatig omgeploegd wachten op het voorjaar, of afgevallen blad en uitgebloeide planten in de tuin die weggewerkt moeten worden, ook niet. Winter. Ik hou ook niet van kou, maar dat mistroostige, tsja daar wordt ik zelf wat iebel van. Ik hou meer van zon, warmte en lange zwoele zomeravonden. Inderdaad met een lange mooi gedekte tafel en heerlijk eten, goed gezelschap en een mooi glas wijn. Wat natuurlijk goed beschouwd ook maar eens af en toe voor komt. Toch heeft die storm en dat donkere ook wel weer wat. Binnen is het ineens zo erg behaaglijk en gezellig. De Mannen hebben  niet zo’n last van de wisseling van de seizoenen en omdat ik van een glas houd dat halfvol is (…) richt ik me deze periode dan maar op het comfort food vol met koolhydraten en vetten. Jamie Oliver schreef er een boek over en ineens kun je je er alles bij voorstellen. Eten waar je je veilig, geborgen en voldaan bij voelt. Dat smaakt naar meer. Zo maakte Man laatst confit de canard. En inderdaad, daar werd ik blij van. Hoewel een eend me in eerste instantie niet zo aanspreekt: zo’n kwakende druktemaker waarbij de mannelijke versie nog een agressieve vrouwenhater is bovendien. Maar in ganzevet en na 4 á 6 uur in de oven op 90 C vergeet je dit helemaal. Het hele huis ruikt naar de eend en ik moet zeggen dat me dit op zo´n winterse dag inderdaad zeer comfortabel maakte. Voor het serveren grilde Man de poten eerst nog kort, zodat er een krokant korstje op de poten kwam. Daarbij aten we rode kool met appeltjes en wat nieuwe Zeeuwse aardappelen. Om je vingers bij af te likken, wat ik dan ook graag deed. Het ganzevet overigens niet meteen weggooien, dat is nog te gebruiken bij voor een volgend eendepootje.