blauw

Afgelopen weken genoot ik ondanks alles met volle teugen van het mooie weer. En van alles wat dat met zich meebrengt. Wat is buiten leven toch heerlijk. Een gevoel van vrijheid en blijheid maakt zich dan van mij meester. Mensen zijn nu eenmaal vrolijker en vriendelijker als de zon schijnt en daar boffen we nu erg mee, denk ik. Alles wat op het land staat krijgt een mooiere, diepere kleur tegen die felblauwe hemel. Evenals de kleur van het zand tegen het blauw van de zee, dat ook versterkt wordt. Net of je door een bril kijkt die alles intenser maakt. De kleur blauw schijnt mensen een rustig en vredig gevoel te geven. En ook al schrijf ik niet graag over politiek, aanslagen of corona het zou toch mooi zijn dat dit een positief effect heeft op mensen. Al is het maar een beetje. Zeker nu zo met een vakantie voor de deur, waarin we normaal op zoek gaan naar andere culturen, geuren en smaken. dat zal dit jaar een heel andere dimensie krijgen. Mijn allermooiste vakantie-avontuur beleefde ik een paar jaar geleden. Toen liep ik met de Mannen van Porto naar Santiago de Compostela. Een ware belevenis. Vooral omdat we bijna alsmaar langs de zee liepen. De zilte geuren, woeste golven en de prachtige kustlijn betoverde me. Iedere dag een stuk wandelen met elkaar en met een duidelijk einddoel was heel bijzonder. De Mannen hielden zich goed en we hebben gelukkig geen blaar gezien. We aten bijna iedere dag vis en natuurlijk Jacobsschelpen. Even kort gegrilld met wat knoflook en olijfolie. De smaak van een mooie herinnering. Dit jaar zit het er zoiets niet in. ‘Dat wandelen was leuk mam, maar dat gaan we dus echt nooit meer doen.’ We moeten nu op zoek naar een andere invulling waarschijnlijk dicht bij huis. Als het dit weer is geen straf.