Oud en nieuw
Oud en nieuw vond ik jarenlang een lastige avond. Het moest hoe dan ook gezellig zijn maar eigenlijk was je altijd maar met een ding bezig; dat het twaalf uur zou worden. Als kind had ik steevast een gezonde dosis spanning in mijn buik. Ik weet niet precies waarom, maar het was toch ook een beladen avond. We vierden het vroeger meestal met familie en vaak werd er om twaalf uur een traan gelaten. Vaste prik waren de oudejaarsconferences op tv. Iedereen zat aan de buis gekluisterd voor Wim Kan of Freek de Jonge. Als er gelachen werd om een grap was er altijd wel iemand die de clou net niet had gehoord of er niets van begreep. Dus helemaal stil was het nooit maar gezellig was het wel. Met zelfgebakken oliebollen of appelbeignets erbij. Al at ik daar ‘s avonds niets meer van omdat ik er tijdens het bakken in de ochtend al genoeg van had geproefd. Oliebollen van echte gist en met appelen rozijnen, gebakken in frituurvet. Het hele huis rook er naar maar wat waren ze heerlijk. Echte caloriebommen. Ik denk dat het weer zo’n oud en nieuw gaat worden dit jaar. Thuis bij de buis en de bubbels al vroeg open samen met Man. En dan naar buiten om twaalf uur om de klok te horen luiden in plaats van het vuurwerk afgestoken te zien worden. Een nieuwe mijlpaal denk ik. Gleed afgelopen jaren de tijd met oud en nieuw ongemerkt voorbij met het vieren van een feestje met een groep vrienden nu zal het aftellen worden. Ik weet niet eens of ik twaalf uur wel ga halen trouwens. Misschien lig al wel lekker in bed en ga ik zelf de eerste ochtend van het nieuwe haar een nieuwjaarsduikje nemen. Alles ligt nog open en als ik zie hoe, ondanks alles, het jaar toch voorbij gevlogen is vier ik heel snel weer een ouderwets nieuwjaar denk ik. Hoop ik.